Eliza i Walery rozmawiają o możliwościach uwolnienia się spod władzy Harpagona. Mężczyzna planuje zdobyć zaufanie ojca i w ten sposób doprowadzić do ślubu z ukochaną. Kleant, brat Elizy, mówi o swojej miłości do Marianny. Harpagon wyrzuca służącego Strzałkę w obawie, że go okradł. Oświadcza Elizie, że planuje wydać ją za bogatego wdowca Anzelma, a sam chce się ożenić z Marianną. Wybucha kłótnia, którą łagodzi Walery, zyskując przychylność Harpagona. Kleant i Strzałka rozmawiają o lichwie Harpagona. Do domu przybywa Frozyna, która jednak nie dostaje zapłaty za swe usługi. Harpagon przyjmuje w domu narzeczoną Mariannę bardzo skromnym posiłkiem. Kleant wręcza dziewczynie pierścień ojca. Młodzi są jednak zrozpaczeni i zwierzają się Frozynie. Nieoczekiwanie przybywa Strzałka, który oświadcza Kleantowi, że ukradł Harpagonowi szkatułkę. Skąpiec w tym czasie szaleje i rozpacza po stracie. Rozpoczyna się śledztwo w sprawie skradzionych pieniędzy. Na scenę wkracza Anzelm, który opowiada Waleremu o wypadku na morzu i zaginięciu rodziny d'Alburci. Okazuje się, że Walery i Marianna to dzieci Anzelma, który okazał się zaginionym Tomaszem. Kleant szantażuje ojca i wymusza zgodę na ślub z Marianną. Anzelm zgadza się sfinansować dwa wesela.

Harpagon, tytułowy skąpiec, ma dwoje dzieci, Kleanta i Elizę. Kleant zakochany jest w Mariannie, tak samo jak jego ojciec, a Eliza w Walerym. Muszą jednak ukrywać swą miłość ze względu na Harpagona. Marianna mieszka ze swoją chorą matką niedaleko Harpagona. Dziewczyna jest ładna, dobra, uczciwa ale niezbyt bogata, więc Kleant nie może liczyć na przychylność ojca. Walery nie zna swoich rodziców, nie posiada majątku, więc chce się wkraść w łaski Harpagona. Kleant zwierza się siostrze ze swoich uczuć. Nie domyśla się, że Eliza też jest zakochana. U Harpagona przejawia się niespotykanie duża miłość do pieniądza, nigdy o nim nie zapomina.

Harpagon, tytułowy skąpiec, ma dwoje dzieci, Kleanta i Elizę. Kleant zakochany jest w Mariannie, tak samo jak jego ojciec, a Eliza w Walerym. Muszą jednak ukrywać swą miłość ze względu na Harpagona. Marianna mieszka ze swoją chorą matką niedaleko Harpagona. Dziewczyna jest ładna, dobra, uczciwa ale niezbyt bogata, więc Kleant nie może liczyć na przychylność ojca. Walery nie zna swoich rodziców, nie posiada majątku, więc chce się wkraść w łaski Harpagona. Kleant zwierza się siostrze ze swoich uczuć. Nie domyśla się, że Eliza też jest zakochana. U Harpagona przejawia się niespotykanie duża miłość do pieniądza, nigdy o nim nie zapomina.

Charakterystyka epoki. Życie i twórczość Moliera. Świętoszek, Skąpiec. Intryga w sztukach Moliera. Charaktery ludzkie. Bogactwo postaci Moliera. Komizm Moliera. Doktryna moralna Moliera. Język i styl.

Tytułowy bohater, Tartuffe, uchodzi w towarzystwie za bardzo pobożnego, szlachetnego i głęboko moralnego człowieka. W rzeczywistości jednak jest mistrzem obłudy i sprytu, a jego postawa ułatwia mu manipulowanie otoczeniem i wykorzystywania go dla własnych egoistycznych celów. Na ofiarę wybiera spokojnego mieszczanina Orgona, który całkowicie wierzy w pobożność i dobroduszność Świętoszka, traktuje go jako swojego doradcę i powiernika. Tartuffe zaczyna wywierać na Orgona coraz większy wpływ, a w konsekwencji całkowicie przejmuje rządy w jego domu. Z czasem na wierzch zaczyna wychodzić hipokryzja Świętoszka, który nie potrafi powstrzymać swojej natury i nakazując innym post, sam go nie przestrzega i nie odmawia sobie niczego. Piętnując nieskromność kobiet, jednocześnie zaleca się do żony Orgona. Zaniepokojeni bliscy Orgona starają się ostrzec go przed Tartuffe, lecz ten nie chce ich słuchać i hojnie obdarowuje swojego doradcę majątkiem. Mało tego - nawet proponuje mu rękę swojej córki! Na szczęście domownicy nie dają za wygraną i szykują podstęp, który ma zdemaskować Świętoszka...[TaniaKsiazka.pl]

Tartuffe swą pokorną z pozoru postawą szybko zdobywa sympatię i zaufanie Orgona. Ma wpływ na każdą jego decyzję. Domownicy krytycznie odnoszą się do postępowania Świętoszka, dostrzegają jego obłudę i hipokryzję, jedynie pan domu i pani Pernelle są nim zachwyceni. Orgon łamie obietnicę daną swej córce Mariannie, która miała wyjść za mąż za Walerego, i postanawia wydać ją za Tartuffe'a. Dziewczyna jest zrozpaczona, nie buntuje się przeciw ojcu, szuka pomocy u Doryny. Walery dostrzega bierną postawę ukochanej, Marianna tłumaczy to posłuszeństwem ojcu. Przeciw biernej postawie Orgona wobec Świętoszka buntuje się Damis. Widzi Świętoszka zalecającego się do Elmiry, żony Orgona, która próbuje nakłonić go do rezygnacji z małżeństwa z Marianną. Damis donosi o prawdziwym obliczu Tartuffe'a ojcu. Orgon, uprzedzony przez Świętoszka o domniemanym spisku Damisa, nie wierzy synowi, wyrzuca go z domu, a cały majątek przepisuje Świętoszkowi. Zaślepiony Orgon nie zważa przestrogi Kleanta, brata Elmiry, ani na błagania proszącej o litość Marianny. Wreszcie Elmira postanawia narazić się na zaloty Tartuffe'a, by przekonać męża o jego intencjach. Orgon kryje się pod stołem. Świętoszek w sprowokowanej przez Elmirę rozmowie odsłania swoje prawdziwe oblicze. Orgon jest oburzony, postanawia wyrzucić Świętoszka z domu. Tartuffe ostrzega jednak, że dom nie jest już własnością Orgona. Orgon jest zrozpaczony, tym bardziej, że powierzył Świętoszkowi dokumenty obciążające go przed królem. Przybywa pan Zgoda, który nakazuje rodzinie Orgona opuścić dom. Na szczęście pojawia się oficer gwardii, który aresztuje Świętoszka na rozkaz sprawiedliwego księcia.

Autor "Świętoszka", najwybitniejszy komediopisarz francuski, a zarazem aktor i dyrektor teatru, pięć lat walczył o wystawienie swojej sztuki na scenie - pokazał ją królowi w 1664 roku, natomiast publiczności dopiero w roku 1669. Tak bardzo utwór ten bulwersował współczesnych ostrym, krytycznym obrazem obyczajowości XVII-wiecznej Francji. W tym znakomitym studium obłudy obok postaci głównego bohatera przedstawił też Molier barwną galerię typów uosabiających wieczne ludzkie wady oraz zbudował misterną, nasyconą komizmem intrygę. Jego teatr miał uczyć - bawiąc. I do dziś skutecznie odgrywa tę rolę.

Tartuffe swą pokorną z pozoru postawą szybko zdobywa sympatię i zaufanie Orgona. Ma wpływ na każdą jego decyzję. Domownicy krytycznie odnoszą się do postępowania Świętoszka, dostrzegają jego obłudę i hipokryzję, jedynie pan domu i pani Pernelle są nim zachwyceni. Orgon łamie obietnicę daną swej córce Mariannie, która miała wyjść za mąż za Walerego, i postanawia wydać ją za Tartuffe'a. Dziewczyna jest zrozpaczona, nie buntuje się przeciw ojcu, szuka pomocy u Doryny. Walery dostrzega bierną postawę ukochanej, Marianna tłumaczy to posłuszeństwem ojcu. Przeciw biernej postawie Orgona wobec Świętoszka buntuje się Damis. Widzi Świętoszka zalecającego się do Elmiry, żony Orgona, która próbuje nakłonić go do rezygnacji z małżeństwa z Marianną. Damis donosi o prawdziwym obliczu Tartuffe'a ojcu. Orgon, uprzedzony przez Świętoszka o domniemanym spisku Damisa, nie wierzy synowi, wyrzuca go z domu, a cały majątek przepisuje Świętoszkowi. Zaślepiony Orgon nie zważa przestrogi Kleanta, brata Elmiry, ani na błagania proszącej o litość Marianny. Wreszcie Elmira postanawia narazić się na zaloty Tartuffe'a, by przekonać męża o jego intencjach. Orgon kryje się pod stołem. Świętoszek w sprowokowanej przez Elmirę rozmowie odsłania swoje prawdziwe oblicze. Orgon jest oburzony, postanawia wyrzucić Świętoszka z domu. Tartuffe ostrzega jednak, że dom nie jest już własnością Orgona. Orgon jest zrozpaczony, tym bardziej, że powierzył Świętoszkowi dokumenty obciążające go przed królem. Przybywa pan Zgoda, który nakazuje rodzinie Orgona opuścić dom. Na szczęście pojawia się oficer gwardii, który aresztuje Świętoszka na rozkaz sprawiedliwego księcia.

Molier prezentując galerię wiecznych typów ludzkich, dawał zarazem satyryczny obraz francuskiej obyczajowości XVII w. - ośmieszał salonową przesadę, niezrozumienie życia rodzinnego, hipokryzję i zakłamanie dewotów wielkopańską pozę arystokratów, okrutną pogardę światowców wobec uczciwych i prostolinijnych, manię gromadzenia bezużytecznych bogactw. Moliere przepoił swą twórczość głębokim humanizmem - mimo goryczy i pesymizmu wierzył w rozum ludzki i zdolność przezwyciężania zła oraz opowiadał się za wolnym i godziwym wyborem własnej drogi. [https://lubimyczytac.pl]