Czy cywilizacja zachodnia, do której wszak należymy, już upadła? A jeśli tak, to czy będzie w stanie się podnieść i pod jakimi warunkami? Pytania te nurtują wielu ludzi, także wybitnego intelektualistę i świetnego pisarza prof. Wojciecha Roszkowskiego. Autor rozważał je już w skrzącym się imponującą erudycją dziele „Roztrzaskane lustro”, które stało się bestsellerem ubiegłego roku. „Bunt barbarzyńców” jest swoistą kontynuacją tamtej książki, choć został zupełnie inaczej skonstruowany. Dalszy ciąg rozmyślań nad schyłkiem naszej cywilizacji ujęty został tym razem w formie 105 pytań i odpowiedzi. Odpowiedzi zwięzłych, niebywale logicznych, nieraz nawet ironicznych. Ironia to zresztą i tak łagodna forma krytyki głupoty tego świata, i to niestety głupoty dość powszechnie akceptowanej za sprawą przede wszystkim mediów tzw. głównego nurtu. Za promowaniem głupoty, albo też i dewiacji, kryje się dziś jakże często wielki biznes. Ludzie coraz częściej czują, że dzieje się coś niedobrego, i stawiają sobie natarczywe pytanie: dokąd zmierzamy?! Zauważają symptomy rozpadu, ale nie zawsze dostrzegają przyczyny zła. Są też jednak i tacy, a jest ich niestety większość, którzy niczym lemingi staczają się w wytyczaną przez mainstream przepaść bezmyślności. Czyż jednak chaos, bezprawie i pogarda wobec Dekalogu mogą służyć jako napęd rozwoju? Mamy do czynienia, jak niegdyś cywilizacja starożytnego Rzymu, z buntem barbarzyńców, ale też z narodzinami neopogaństwa, obalaniem autorytetów i wartości, które utrzymują wspólnotę w ładzie. „Współczesny człowiek Zachodu – pisze w ‘Buncie barbarzyńców’ prof. Wojciech Roszkowski – zbyt często unika rozważania pytań, na które nie ma łatwych odpowiedzi, lub szuka odpowiedzi zbyt łatwych, żeby były prawdziwe. Pytania i odpowiedzi, które znalazły się w tej książce, powinny zainteresować ludzi choćby powierzchownie zatroskanych o przyszłość, swoją i swojej wspólnoty. Ktoś, kto spędza większość wolnego czasu wpatrzony w ekranik swojego telefonu, czytając jedynie uwagi swoich znajomych o swoich znajomych, albo w inny sposób ‘zabija czas’, czyli zabija siebie, może najwyżej zapytać: ‘ale o co chodzi?’. Przeczyta – to się dowie”. Ostatnie zdanie to najlepsze podsumowanie tej książki, którą czyta się jednym tchem. Prof. Wojciech Roszkowski po raz wtóry wyciąga – być może nawet już ze zgliszczy – bolesne odłamki „roztrzaskanego lustra”. Jego zdaniem czas jeszcze, byśmy zawrócili z drogi destrukcji. Autor nie mówi, ile jeszcze tego czasu mamy, nikt z nas tego dokładnie nie wie. Jedno jest raczej pewne – niewiele.

Chrześcijanin zwycięża wtedy, gdy topi zło w obfitości pobudzają go do niestrudzonego wysiłku kształtowania ziemskiej rzeczywistości w duchu Ewangelii. Tymczasem wielu ludzi ochrzczonych jest sparaliżowanych przez strach i dlatego garstka krzykliwych nieprzyjaciół Chrystusa i Jego Kościoła jest tak widoczna. Mądrość wiary poucza, że milczenie, gdy zaatakowano Prawdę, jest ustępstwem na rzecz kłamstwa, jest zdradą wiary. Milczenie nie jest neutralne, gdyż jest opowiedzeniem się za czymś albo za kimś, przeciwko czemuś albo przeciwko komuś. Człowiek wiary nie daje sobie wmówić, że bitwa została przegrana. Jak pisał pewien święty naszych czasów: "Miej zawsze zaufanie do Boga. On nigdy nie przegrywa żadnej bitwy". [ źródło opisu: Inicjatywa Wydawnicza <>, 1997]

Ludziom mówi się, że są wolni i mogą wybierać. Zaleca im się jednak koncepcję wolności oderwaną od moralności, bez odniesienia do prawdy, poza granicami dobra i zła. Prawdę zastępuje się opinią, dobro - przyjemnością, a wyjątki są przedstawiane jako reguła. "Nowy człowiek" to ten, dla którego prawda jest nieważna, jeśli kłamstwo jest dobrze udokumentowane i brzmi przekonująco. Paradoksalnie liberalna demokracja, głosząc hasła wyzwolenia człowieka, może łatwo go zniewolić, a nawet niszczyć. Pod maską szczytnych ideałów, na które powołuje się, jest często ukryty system bezwzględnego zarządzania "masą ludzką" przez technokratów, z ich ekonomizmem bez etyki. [ źródło opisu: A.M.D.G., 1997]

Demiurgowie z laboratoriów idei konstruujących "raj na ziemi", według programu laickiego, zmienili taktykę walki z Kościołem katolickim. Po klęsce "teologii śmierci Boga", twierdzą, że Kościół jest niepotrzebnym "pośrednikiem" między człowiekiem a Bogiem ("teologia śmierci Kościoła"). W "nowej świadomości" Kościół nie powinien istnieć w wymiarze społecznym, a nawet prywatnym. Tolerowany jest co najwyżej jako minione doświadczenie historyczne; skansen, w którym u szczególnie upartych pozostał pewien typ "wrażliwości etycznej", ceremoniał, trochę tradycji i zwyczajów. Zwalczaną religię katolicką i głód transcendencji w człowieku usiłuje się natomiast zastąpić pseudoreligiami, psychokultami, "nową duchowością" w rodzaju New Age. Ludzie, którzy nie wierzą już w osobowego Boga, ulegają różnym mitologiom, bóstwom i bożkom, a nawet adorują samych siebie chcąc zasiąść na tronie Boga. [źródło opisu: Inicjatywa Wydawnicza <>, 1997]