Oryginalna i nowoczesna w formie pomoc naukowa dla uczniów szkół średnich, zwłaszcza klas maturalnych, dla nauczycieli zaś propozycja pewnego kanonu tekstów, który daje pełny obraz rzeczywistości obozowej i ludzkich zachowań. Książka zawiera wyczerpujący komentarz historycznoliteracki z analizą postaw moralnych, utwory znakomitych autorów polskich wyrosłe z ich przeżyć, opisujące świat brutalnych lagrów, i czerwonych łagrów, objaśnienia, wskazówki interpretacyjne, materiały do przemyśleń.

Cz. I : Przemysł więzienny Cz. II : Wieczny ruch. Archipelag GUłag monumentalna praca słynnego pisarza i myśliciela Aleksandra Sołżenicyna, poświęcona więzienno-obozowej martyrologii narodu rosyjskiego i obywateli innych republik zSRR i krajów, łączy w sobie elementy powieści, autobiografii, reportażu, wspomnień świadków i uczestników. Dzięki tej książce, opublikowanej w Paryżu w latach 1973-1975, świat poznał prawdę o łagrach i skrywanej przed opinią publiczną części historii zSRR. Archipelag GUłag, wielki akt oskarżenia systemu totalitarnego, panującego w związku Radzieckim, jest nie tylko niezwykłym dokumentem zbrodniczej epoki, lecz także utworem o niepodważalnych walorach literackich. [ źródło opisu: Rebis]

Cz. III : Obozy pracy morderczej Cz. IV : Dusza i drut kolczasty. Liczący ponad półtora tysiąca stron "Archipelag GUŁag" poświęcony jest martyrologii narodów wchodzących w skład ZSRR w latach 1918-1956. W tej monumentalnej pracy Sołżenicyn przedstawił nieznaną, skrywaną przed opinią publiczną część historii państwa sowieckiego. Z kronikarską dokładnością opisał fakty, których poza nim (po aresztowaniu w 1945 r. skazano go na 8 lat więzienia i zsyłkę na Syberię za "antyradziecką agitację i propagandę") było świadkami dwustu jego rozmówców - byłych więźniów GUŁagu. Zapomina się niekiedy, że "Archipelag GUŁag" będąc jednym wielkim aktem oskarżenia totalitarnego systemu panującego w Związku Radzieckim, jest nie tylko wyjątkowym dokumentem epoki lecz także utworem o niewątpliwych walorach literackich.

Cz. V : Katorga Cz. VI : Zesłanie Cz. VII : Stalina nie stało. Liczący ponad półtora tysiąca stron "Archipelag GUŁag" poświęcony jest martyrologii narodów wchodzących w skład ZSRR w latach 1918-1956. W tej monumentalnej pracy Sołżenicyn przedstawił nieznaną, skrywaną przed opinią publiczną część historii państwa sowieckiego. Z kronikarską dokładnością opisał fakty, których poza nim (po aresztowaniu w 1945 r. skazano go na 8 lat więzienia i zsyłkę na Syberię za "antyradziecką agitację i propagandę") było świadkami dwustu jego rozmówców - byłych więźniów GUŁagu. Zapomina się niekiedy, że "Archipelag GUŁag" będąc jednym wielkim aktem oskarżenia totalitarnego systemu panującego w Związku Radzieckim, jest nie tylko wyjątkowym dokumentem epoki lecz także utworem o niewątpliwych walorach literackich. [www.empik.com]

Wspomnienia Jerzego Drewnowskiego pt. "Cynga" - jednego z założycieli konspiracyjnej organizacji socjalistyczno-niepodległościowej ...

W VIII tomie dzieł Melchiora Wańkowicza znalazły się utwory, w których autor reporterskiego arcydzieła „Bitwy o Monte Cassino” kreśli „panoramę losu polskiego” („Dzieje rodziny Korzeniewskich”, „Drogą do Urzędowa”, „Od Stołpców po Kair”). Niewątpliwym atutem tego zbioru są po raz pierwszy publikowane materiały z archiwum autora: „Reportaże z Wołynia” (o konflikcie polsko-ukraińskim z pierwszej połowy XX wieku). [opis wydawcy]

Zbiór szkiców dotyczących losów Polaków na Nieludzkiej ziemi. Znajdziemy w nim niezwykle interesujące, po raz pierwszy publikowane dokumenty, m.in. opracowanie prof. Stanisława Swianiewicza o obozach pracy w ZSRR, sprawozdanie ks. Józefa Jarzębowskiego, sporządzone dla kardynała Augusta Hlonda, Prymasa Polski, o sytuacji Kościoła na Litwie i Wileńszczyźnie pod okupacja sowiecka 1940–1941, relacje zesłańców i łagierników. Z kart książki wyłania się ponury obraz totalitarnego państwa, którego symbolem stał się archipelag Gułag, miejsce niewolniczej pracy i niezawinionych cierpień milionów ludzi, pośród nich ogromnej rzeszy Polaków. Szkice powstały w oparciu o materiały archiwalne przechowywane m.in. w zbiorach Instytutu Jóefa Piłsudskiego w Nowym Jorku, Instytutu Hoovera w Stanford, Centralnego Archiwum Polonii w Orchard Lake, Stowarzyszenia Weteranów Armii Polskiej w Ameryce. [tadzimir.pl]

Cz.I. Początki Gułagu - lata 1917-1939: 1. Początki bolszewizmu; 2. Pierwszy obóz Gułagu; 3. 1929 - wielki punkt zwrotny; 4. Kanał Białomorski; 5. Ekspansja obozów; 6. Wielki Terror i jego następstwa Cz.II. Życie i praca w obozach: 7. Aresztowanie; 8. Więzienie; 9. Transport, przybycie, selekcja; 10. Życie w obozach; 11. Praca w obozach; 12. Kary i nagrody; 13. Strażnicy; 14. Więzniowie; 15. Kobiety i dzieci; 16. Umrzyki; 17. Strategie przetrwania; 18. Bunt i ucieczka Cz.III. Apogeum i zmierzch obozowego kompleksu przemysłowego 1940-1986: 19. Początek wojny; 20. "Obcy"; 21. Amnestia i jej konsekwencje; 22. Apogeum obozowego kompleksu przemysłowego; 23. Śmierć Stalina; 24. Rewolucja zeków; 25. Odwilż i zwolnienia; 26. Epoka dysydentów; 27. Lata osiemdziesiąte: burzenie pomników

Jest to zapis doświadczeń narratora-bohatera z pobytu w sowieckim łagrze. Powieść jest wstrząsającym świadectwem bestialstwa ludzi, ale także bezprzykładnego bohaterstwa w walce o zachowanie własnej godności, honoru, o odzyskanie wolności. Narrator, występujący pod imieniem i nazwiskiem Grudziński podjął głodówkę protestacyjną, walcząc o zwolnienie z obozu. W książce opisał między innymi mękę człowieka głodnego. Jego prywatna walka przyniosła sukces - odzyskał wolność. Nie wszystkim się powiodło. Książka zawiera portrety oprawców i ofiar. Rusto Karinnen był człowiekiem, który podjął próbę ucieczki z obozu. Nie udało mu się to. Został skatowany, ale przeżył. Twierdził, że z obozu nie ma ucieczki. Kostylew uciekł we własną odwagę, nawet za cenę olbrzymiego cierpienia. Żeby nie pracować dla oprawców, codziennie opalał sobie rękę nad ogniem. Dla Natalii Lwownej swoistą konfrontacją dwóch systemów władzy stały się Zapiski z domu umarłych - powieść F. Dostojewskiego, w której opisał życie więźniów na zesłaniu. Pożyczyła ją narratorowi. Społeczność więzień i łagrów była złożona z ludzi różnej narodowości, różnych grup społecznych i zawodowych. W większości są to więźniowie polityczni, wrogowie państwa radzieckiego. Są to Polacy, Niemcy, Gruzini, Uzbecy, Ukraińcy, Rosjanie i in. Śledząc ich losy jednostkowe i zbiorowe, autor interesuje się problemem wpływu obozu na człowieka. Śledzi zwłaszcza utratę godności ludzkiej za sprawą wyniszczającej pracy i głodu. Niejednokrotnie zastanawia się do jakich czynów zdolny jest nieszczęśliwy, poniżany człowiek. Zadaje sobie pytanie, gdzie jest kres poniżenia, dno człowieczeństwa. Nie ocenia, tym bardziej nie potępia ludzi, których głód doprowadził do obłędu, nie sądzi kobiet, które oddają się z głodu. Uważa, że nie ma prawa osądzać poniżonych, a potępiać należy tylko sprawców nędzy ludzkiej.

Jedno z najważniejszych świadectw więźnia łagru i zarazem jeden z najistotniejszych utworów w historii polskiej - i światowej - literatury XX wieku. Wstrząsająca wiwisekcja mechanizmów sowieckiego totalitaryzmu i obraz ludzkiej natury wystawionej na najcięższą z prób. Słowem: książka, którą - jak stwierdził Albert Camus - „powinno się wydawać i czytać we wszystkich krajach świata”.

Wydane po raz pierwszy w 1953 roku w Londynie i wznawiane wielokrotnie wspomnienia Gustawa Herlinga - Grudzińskiego z sowieckiego łagru w Jercewie pod Archagielskiem ukazują się w serii Lekcja Literatury poprzedzone niezwykle interesującą rozmową, jaką z autorem książki przeprowadził znakomity znawca jego twórczości, Włodzimierz Bolecki. Książka Gustawa Herlinga - Grudzińskiego obok nieprzeciętnych walorów literackich jest przede wszystkim - co podkreśla w rozmowie Autor - dokumentalną relacją ofiary, kronikarza i badacza instytucji i mechanizmów sowieckiego "innego świata" zbudowanego na utopijnej, zbrodniczej ideologii totalitarnej.

Wydane po raz pierwszy w 1953 roku w Londynie i wznawiane wielokrotnie wspomnienia Gustawa Herlinga - Grudzińskiego z sowieckiego łagru w Jercewie pod Archagielskiem ukazują się w serii Lekcja Literatury poprzedzone niezwykle interesującą rozmową, jaką z autorem książki przeprowadził znakomity znawca jego twórczości, Włodzimierz Bolecki. Książka Gustawa Herlinga - Grudzińskiego obok nieprzeciętnych walorów literackich jest przede wszystkim - co podkreśla w rozmowie Autor - dokumentalną relacją ofiary, kronikarza i badacza instytucji i mechanizmów sowieckiego innego świata zbudowanego na utopijnej, zbrodniczej ideologii totalitarnej.

Jedno z najważniejszych świadectw więźnia łagru i zarazem jeden z najistotniejszych utworów w historii polskiej - i światowej - literatury XX wieku. Wstrząsająca wiwisekcja mechanizmów sowieckiego totalitaryzmu i obraz ludzkiej natury wystawionej na najcięższą z prób. Słowem: książka, którą - jak stwierdził Albert Camus - „powinno się wydawać i czytać we wszystkich krajach świata”.

Jedno z najważniejszych świadectw więźnia łagru i zarazem jeden z najistotniejszych utworów w historii polskiej - i światowej - literatury XX wieku. Wstrząsająca wiwisekcja mechanizmów sowieckiego totalitaryzmu i obraz ludzkiej natury wystawionej na najcięższą z prób. Słowem: książka, którą - jak stwierdził Albert Camus - „powinno się wydawać i czytać we wszystkich krajach świata”.

Wspomnienia Polaków z więzień, łagrów i zsyłek w ZSRR . Zsyłki, łagry - "mroźne krematoria" Syberii, kołchozy, więzienia, etapy... to właśnie elementy polskiej historii, o których nie wolno nam zapominać, o których powinniśmy mówić chociażby dlatego, że przez dziesięciolecia całe kazano o tym milczeć. Zbiór pamiętników i wspomnień, wydanych pod wspólnym tytułem "My deportowani", poraża prawdą. Ukazuje człowieka w sytuacjach ekstremalnych, w których zostaje postawiony przed wyborami, przed którymi żaden człowiek stawać nie powinien. Czasem, co gorsza, nie dostaje on żadnego wyboru, wyprowadza się go za zonę i pada strzał... zamyka w izolatorze w bieliźnie przy kilkudziesięciu stopniach mrozu... nie daje jeść czy pić... Przykłady i formy można mnożyć. Każdy z pamiętników mówi o głodzie, brudzie, wszach, pragnieniu, pracy ponad siły, nienawiści, złu... Każdy mówi o woli życia, nadziei, solidarności, wierze, tęsknocie, dobru... Każdy ukazuje ludzką małość i wielkość, wznoszenie się ponad człowieczeństwo i upadek na dno upodlenia. Te pamiętniki dają i zarazem odbierają nadzieję.

"Na nieludzkiej ziemi" wpisuje się, wraz z "Innym światem" Herlinga-Grudzińskiego i "Archipelagiem Gułag" Sołżenicyna, we wstrząsający kanon świadectw hekatomby cierpień, jakie zgotowała światu komunistyczna utopia realizowana z niewyobrażalnym okrucieństwem przez sowiecki aparat przemocy i ucisku.[źródło opisu: Wydawnictwo Znak, 2011]

Autentyczność to podstawowy walor tej książki. Zawiera ona opowiadania i reportaże powstałe na podstawie rozmów autorki z bohaterami wydarzeń, które dotknęły Polaków mieszkających podczas II wojny światowej na kresach wschodnich. Właśnie tak wspominają oni, po przeszło pięćdziesięciu latach, swój koniec świata, ich osobistego świata, do którego – o czym większość z nich była przekonana – nigdy nie będzie już powrotu. Przez długie lata nie wolno było o nich mówić, a i teraz nie dla wszystkich są bohaterami „wygodnymi”. Choć traumatyczna przeszłość zahartowała ich ciała i umysły, niewielu już pozostało wśród nas. Niejedno z tych opowiadań mogłoby posłużyć za kanwę scenariusza filmowego. Dostarczają sensacyjnej lektury, a czytelnik poznaje jednocześnie wstrząsające, często nieznane, fakty z XX-wiecznej historii Polski.

Anna Górska wychowała się w polskiej rodzinie na kresach wschodnich. Z domu wyniosła miłość do ojczyzny, bezgraniczną wiarę w Boga i wierność zasadom moralnym. Należała do harcerstwa, a po wybuchu wojny wstąpiła w szeregi Armii Krajowej. Aresztowana przez Rosjan, osadzona w więzieniu i poddawana brutalnym przesłuchaniom, przebywała w celi śmierci. Ostatecznie otrzymała wyrok 25 lat katorgi w najcięższych łagrach Syberii. [Wydawnictwo Fronda, 2015]

historia Heni, która pewnej zimowej soboty 1940 roku została brutalnie wyrwana z domu i z dziewczęcych marzeń o pięknym życiu. Ludzie o twarzach upiorów przepędzili ją przez kolejne stacje życia, coraz dalej i dalej od rodzinnych stron, a potem i od tych, których kochała. Co ją trzymało przy życiu? Jak w miejscu, w którym bliżej ludziom do śmierci niż do życia, można poznać prawdziwą miłość? Czy obietnice, które złożyła na tej nieludzkiej ziemi, udało się wypełnić? Dlaczego ta historia dziś powraca i znów budzi tyle emocji? Książka wydana pod patronatem Instytutu Pamięci Narodowej. [eligijne.pl/]

Uwięzieni a niepokonani. Potrafili pokonać każdą barierę. Józef Piłsudski i jego brawurowa ucieczka z carskiej twierdzy. Bojownik PPS symuluje chorobę psychiczną i z pomocą spiskowców ucieka przed przygotowywanym procesem pokazowym. Kwiecień-sierpień 1901 r. Bez map i bez uzbrojenia, tropiony na Bałtyku dniem i nocą - przez Kriegsmarine i flotę sowiecką. Ucieczka polskiego okrętu podwodnego „Orzeł”, z internowania w Tallinie. 17 września - 14 października 1939 r. Edward Rydz-Śmigły wymyka się z internowania w Rumunii i przez trzy granice, dociera do Warszawy. 18 września 1939 - 27 października 1941 r. Trzy konspiratorki uciekają nocą z hitlerowskiego więzienia na Pawiaku. Jak zniknąć Niemcom sprzed nosa w samym centrum Warszawy? Bronisława Ewa Dreżepolska, Teofila Ull i Zofia Przybytkowska. 16 stycznia 1942 r. Kochankowie z Auschwitz, w filmowych okolicznościach, opuszczają chyłkiem największy obóz śmierci okupowanej Europy. Czy obozowa miłość wytrzyma próbę? Jerzy Bielecki i Cyla Cybulska. 21-31 lipca 1944 r. MIGiem do wolności - przez żelazną kurtynę. Ucieczki polskich pilotów za sterami odrzutowych maszyn bojowych. Pilot Franciszek Jarecki. 5 marca 1953 r. Superszpieg i jego rodzina znikają z Warszawy. Do dziś nie wiadomo w jaki sposób płk Ryszard Kukliński wymknął się depczącym mu po piętach służbom polskim i sowieckim. 7-11 listopada 1981 r. Morskie głębiny czy podniebne przestworza. Carskie twierdze, hitlerowskie kazamaty, czy KL Auschwitz. Nie ma takich więzień, z których Polacy nie potrafiliby uciec.