Uciekając przed niemiecką inwazją na Polskę we wrześniu 1939 r., kapral Meyer wraca do domu, do Pysznicy, by dołączyć do rodziny. Miriam, młoda kobieta podróżująca z rodziną, zatrzymuje się w Pysznicy, by zaopiekować się chorym ojcem. Meyer i Miriam spotykają się, a ich miłość do siebie kwitnie pomimo trudów wojny. Pracując razem, starają się utrzymać przy życiu swoje dwie żydowskie rodziny – niemały wyczyn podczas okupacji hitlerowskiej. Walczą o przetrwanie, ponieważ są zmuszani do niewolniczej pracy znoszą najgorsze traktowanie i antysemityzm, jakie świat kiedykolwiek widział. Są zmuszeni do ukrywania się. Meyer i Miriam muszą patrzeć, jak zagrożona jest ich duża rodzina, nie wiedząc, co się z nimi stanie. W końcu Miriam i Meyer zostają rozdzieleni. Miriam jest zmuszona do przyjęcia nowej tożsamości, podczas gdy Meyer przechodzi piekło w obozach koncentracyjnych. Jeśli tylko zdołają przetrwać tę wojnę będą mogli wreszcie być razem. Historia Miriam i Meyera o przetrwaniu, miłości i trwałym zaangażowaniu poprzez cierpienie jest świadectwem potęgi miłości i zaciekłości wojny.

Tematem niniejszego opracowania są obiekty cmentarnictwa wojennego ujęte w Wojewódzkiej Ewidencji Cmentarzy, Kwater i Mogił Wojennych, prowadzonej przez Wydział Polityki Społecznej Podkarpackiego Urzędu Wojewódzkiego, według stanu na dzień 31 grudnia 2005 r. Analizą tematyczną objęte są tereny wchodzące w skład obecnego województwa podkarpackiego, utworzonego w dniu 1 stycznia 1999 r. W ewidencji znajduje się: 152 samodzielne cmentarze wojenne, 57 kwater wydzielonych z cmentarzy wyznaniowych lub komunalnych, 347 mogił zbiorowych, 296 mogił indywidualnych. Spoczywają w nich konfederaci, powstańcy, żołnierze, członkowie ruchu oporu i cywilne ofiary wojny, w tym także obywatele innych narodów, którzy oddali życie na terenie naszego województwa. Otaczanie tych miejsc szacunkiem i właściwą opieką jest naszym moralnym obowiązkiem.

Uwzględnia aktualnie obowiązujący podział administracyjny województwa, na powiaty grodzkie i ziemskie oraz gminy. Powiaty grodzkie, których jest tylko cztery, zostały omówione na początku opracowania. Opis powiatów ziemskich ułożony jest w kolejności alfabetycznej. Taką samą zasadę utrzymano przy opisach grobownictwa wojennego w gminach i ich miejscowościach. Tekst bogato ilustrowany fotografiami.

Jest to ewidencja pochowanych z wieloma planami cmentarzy, których nazwiska znajdują się w wojewódzkiej ewidencji. Opracowanie tomu ułożone jest alfabetycznie według miejscowości, w których występują cmentarze, kwatery i mogiły wojenne.

Na terenie województwa podkarpackiego znajduje się ponad trzysta drewnianych obiektów sakralnych zbudowanych przed 1950 r. Sześć z nich, szczególnie cennych, zostało wpisanych na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego Ludzkości UNESCO. Są to gotyckie kościoły w Bliznem i Haczowie oraz cerkwie w Radrużu, Chotyńcu, Smolniku i Turzańsku. Prowadzone na dużą skalę prace konserwatorskie przy drewnianych świątyniach, a także skuteczna akcja powrotu ikonostasów do wnętrz cerkwi, realizowana od lat przez służby konserwatorskie Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Przemyślu, daje nadzieję, że do tej listy dołączą kolejne wybitne arcydzieła ciesielskie dawnej „kultury drewna”. Tym bardziej, że przetrwały u nas – jak nigdzie w Polsce – niezwykle różnorodne stylistycznie budowle, reprezentujące w obiektach cerkiewnych m.in. styl bojkowski, łemkowski, ukraiński styl narodowy, a w kościelnych - neogotycki styl zdrojowy czy formy art déco, nie wspominając już o grupie najstarszych kościołów zrębowych. Stowarzyszenie „Pro Carpathia” wydało publikację „Leksykon drewnianej architektury sakralnej województwa podkarpackiego” zawierającą charakterystykę 256 zespołów i pojedynczych obiektów zabudowy sakralnej, zachowanych w naszym regionie, zbudowanych przed 1950 r.

Leksykon osobliwości krajoznawczych Podkarpacia jest zbiorem niemal 230 opowieści o zamkach i pałacach, kościołach i cerkwiach, kapliczkach i innych zabytkowych budowlach, miastach i wsiach, rezerwatach przyrody i osobliwościach natury, obiektach lub zdarzeniach dziwnych i tajemniczych, a także postaciach związanych z regionem i rzadko odwiedzanych miejscach skrywających się w jego zakamarkach.Znalazły się tu opisy wspaniałych budowli i obiektów będących dumą regionu, ale też małych, z pozoru błahych, oddających jego klimat i charakter, bogactwo przyrody oraz różnorodność dziedzictwa kulturowego. [www.wydawnictwolibra.pl]

Praca zbiorowa pod redakcją Anety Garanty i płk. SG Tomasza Nowakowskiego składa się z ośmiu obszernych artykułów poświęconych m.in. wydarzeniom, jakie doprowadziły do powstania w naszym regionie licznych cmentarzy, omówiono dzieje powstania, rozwoju (i zaniku niektórych) 22 cmentarzy wojennych, jakie cesarska i królewska Inspekcja Grobów Wojennych z Przemyśla założyła w latach 1914–18 na terenie ówczesnego powiatu tarnobrzeskiego. Przedstawiono w niej wyniki badań ich dalszych dziejów na przestrzeni 100 lat istnienia oraz rozwój instytucjonalnej opieki nad cmentarzami wojennymi w II Rzeczypospolitej. Znalazło się tam omówienie zbiorów związanych z Wielką Wojną 1914–18 znajdujących się w Muzeum Regionalnym oraz próby zarysowania zagadnień związanych z tzw. sztuką sepulkralną. Czytelnik znajdzie również omówienie prac prowadzonych przez archeologów związanych z Uniwersytetem Rzeszowskim na cmentarzach pierwszowojennych w Zdziarach, Kłyżowie i Domostawie. Ze względów dokumentacyjnych bardzo ważna jest część pracy obejmująca 80 stron tabelarycznych wykazów poległych żołnierzy armii austro-węgierskiej i rosyjskiej pochowanych na cmentarzach powiatu tarnobrzeskiego. Książka jest bogato ilustrowana fotografiami archiwalnymi i współczesnymi, zawiera także plany, mapy i szkice [muzeum.stalowawola.pl, 2019]

"Obecnie w województwie (podkarpackim) nie ma ani jednej gminy żydowskiej. Pozostało jednak wiele zabytków kultury żydowskiej oraz miejsc Holocaustu. Społeczność żydowska została unicestwiona przez Niemców w czasie II wojny światowej. Przetrwali ten nieludzki czas nieliczni, przechowani przeważnie przez polskie rodziny, i ci, którzy przeżyli zsyłkę, deportowani przez reżim sowiecki w głąb Rosji. Oceny zachowań Polaków i ich stosunek do Żydów w czasie II wojny światowej są przedmiotem wielu polemik naukowych. Równie skrajne różnice zdań dotyczą Żydów, którzy w różnych sytuacjach znaleźli się na terenach Polski okupowanej przez Niemcy i Związek Sowiecki. To, że zdarzały się po obu stronach kryminalne przypadki, nie ulega wątpliwości. Ważny jest jednak kontekst i skala tych zachowań. W książce koncentruję się na opisie zdarzeń, a nie na ich ocenie. Nie sposób jednak nie pamiętać, że w tamtym czasie Żydzi nie byli traktowanijak nasi starsi bracia w wierze, a postrzegano ich, jako przedstawicieli narodu odpowiedzialnego za śmierć Chrystusa. (...) W ostatnim okresie pojawiło się sporo publikacji, w tym monografii poszczególnych miejscowości, gdzie na ogół problem lokalnej historii Żydów jest traktowany marginalnie lub nawet zupełnie pomijany. Można wręcz odnieść wrażenie, iż niekiedy lokalna społeczność wstydzi się wspólnej, polsko-żydowskiej przeszłości, że chce o niej jak najszybciej zapomnieć. Ale jednocześnie wychodzi sporo wartościowych publikacji o samych Żydach, o ich wkładzie w nasz narodowy, polski pejzaż kulturowy. O stopniu trudności odtworzenia historii Żydów może świadczyć fakt, jak bardzo rozbieżne są dane szacunkowe o ich liczbie, podawane przez autorów poszczególnych publikacji naukowych, a także liczbie np. zachowanych nagrobków na poszczególnych cmentarzach. W znacznej mierze dane te weryfikowałem osobiście, zwłaszcza, że wiele nekropolii żydowskich zostało w ostatnim okresie uporządkowanych, co w wielu przypadkach pozwoliło m.in. na dokładne przeliczenie nagrobków. Niniejsze opracowanie, podobnie jak to pierwsze z roku 2004, w żadnej mierze nie pretenduje do miana pracy naukowej. Jest to raczej zebranie rozproszonych informacji o historii lokalnych społeczności żydowskich, jakie funkcjonowały w pejzażu kulturowym na tym terenie." fragment wstępu [ Powyższy opis pochodzi od wydawcy. ]

Zasadniczą cześć książki stanowią 22 ballady o 22 gatunkach drzew. W każdej opowieści autor nie tylko opisuje gatunki, ale przypomina wierzenia, zwyczaje i tradycje z nimi związane. W książce Marszałka znalazły się także związane z drzewami przysłowia. Jest też oparty o poszczególne gatunki drzew horoskop celtycki. "Zanim ludzie zobaczyli niebo, najpierw długo oglądali korony drzew" - mówi autor. Jeden z rozdziałów książki poświęcony jest najgrubszym drzewom Podkarpacia. Obwód mającego prawie 700 lat dębu "Chrześcijanin" z Januszowic koło Jasła liczy 10,5 metra. Natomiast obwód dęba "Poganin" z Węglówki koło Krosna ma 9,5 m.

Książka Dionizego Garbacza opowiada o walkach na północnym Podkarpaciu, o pomocy dla Powstania Styczniowego, przypomina bohaterów tego zbrojnego wolnościowego czynu. Opisuje także fakty mało znane lub nieznane z czasów tamtej walki o niepodległość Polski. Jest swego rodzaju lekcją historii i patriotyzmu.

W archiwaliach rzeszowskiego muzeum pozostało mnóstwo materiałów zabranych podczas tzw. obozów badawczych organizowanych właśnie przez Franciszka Kotulę. Obozy te odbywały się na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku, a jednym z ich rezultatów było opisanie podstawowych środków i metod leczniczych na terenach zamieszkałych przez Lasowiaków, Rzeszowiaków i Pogórzan. [Opis z okładki].