"Bitwa o Monte Cassino" Melchiora Wańkowicza uznawana jest za największe dzieło pisarza, które wystawia wielki pomnik bohaterskim żołnierzom generała Andersa. Książka czytana w wielu domach jak biblia narodowa utrwaliła legendę tej bitwy w Polsce, była pocieszeniem w dniach powojennych. Dzieło to ma trwałe miejsce w kanonie klasyki reportażu wojennego. Wersja skrócona książki przez wiele lat była lekturą szkolną. Niniejsza edycja jest pełnym wydaniem książki wielokrotnie skracanej i cenzurowanej. W obecnym wydaniu "Bitwy o Monte Cassino" przedrukowujemy dwa unikalne teksty - przedmowę samego gen. Władysława Andersa oraz posłowie gen. Zygmunta Bohusza-Szyszki - z mało znanego wydania skrótu książki "Było to pod Monte Cassino" (nakładem Komitetu Obchodu Dziesięciolecia Bitwy o Monte Cassino, Londyn 1954). [ubimyczytac.pl]

Wspomnienie o żołnierzach znad Wisły i Sanu walczących pod Monte Cassino", to publikacja o losach żołnierzy gen. Andersa pochodzących z terenu obecnego powiatu stalowowolskiego, bądź związanych w jakiś sposób z ziemiami w widłach Wisły i Sanu. Jak pisze autor, chciał on ocalić tych żołnierzy dla lokalnej pamięci.

W 71 lat po zdobyciu szczytu, bohaterowie z naszych stron doczekali się publikacji wspomnieniowej. Bo to pierwsza publikacja opisująca losy żołnierzy generała Władysława Andersa, pochodzących z terenu powiatu stalowowolskiego. 18 maja 1944 r. też był czwartek. Po tygodniu od rozpoczęcia polskiego natarcia w masywie Monte Cassino, o godz. 10.20 nad ruinami klasztoru zawisła biało-czerwona flaga. Żołnierze gen. Andersa, armia oskarżana przez Sowietów o unikanie walki, a przez Niemców nazywana ironicznie „turystami Sikorskiego”, ta właśnie armia w swoim bojowym chrzcie dokonała tego, czego w trzech wcześniejszych bitwach o Monte Cassino nie udało się żołnierzom pięciu innych narodowości: od stycznia 1944 r. bili się tu Amerykanie, Francuzi, Brytyjczycy, Nowozelandczycy, Hindusi. Walczyły także jednostki kanadyjskie i włoscy ochotnicy. To jednak dopiero Polacy, żołnierze-tułacze wyprowadzeni z nieludzkiej sowieckiej ziemi przez gen. Andersa, zdobyli tę niezdobytą, jak się wydawało, wyniosłą fortecę, nazywaną nawet na Zachodzie „górskim Stalingradem” - mówił podczas spotkania redaktor Chudy. I przypominał, że niełatwe były powojenne losy bohaterów, gdy znaleźli się na celowniku „władzy ludowej”. Spadały na nich różne szykany i represje, traktowano ich jako podejrzany politycznie „element od Andersa”. W swojej książce chciałem przybliżyć ich losy i, jak to napisałem we wstępie, „ocalić dla lokalnej pamięci”, bo o wielu z nich pamięta już tylko najbliższa rodzina. Bardzo dziękuję więc tym rodzinom, i tym wszystkim, którzy okazali mi pomoc przy zbieraniu materiałów do tej książki. Dziękuję za zaufanie, bo często powierzali mi Państwo ostatnie pamiątki po tych żołnierzach: zdjęcia, dokumenty, odznaczenia, dzielili się osobistymi wspomnieniami. Dziękuję także wszystkim samorządom, firmom i osobom prywatnym, które wydanie tej książki wsparli materialnie. Nie będzie chyba przesadą, gdy powiem, że „w dobrej sprawie wystąpiliście” - przekonywał autor książki.