Wzruszająca opowieść o życiu i poglądach Jana Pawła II, opowiedziana Jego własnymi słowami – w znakomitej interpretacji Krzysztofa Gosztyły. 18 maja 1920 roku, o dziewiątej rano, nie było mnie jeszcze na świecie. Jak mi później powiedziano, urodziłem się po południu między piątą a szóstą. Mniej więcej w tym samym czasie, po południu między piątą a szóstą, tyle że pięćdziesiąt osiem lat później, zostałem wybrany na papieża. Kiedy byłem w gimnazjum... Adam S. Sapieha, metropolita krakowski, wizytował naszą parafię w Wadowicach... Po moim przemówieniu zapytał katechetę, na jaki kierunek studiów wybieram się po maturze... „Idzie na polonistykę”. Na co arcybiskup miał powiedzieć: „Szkoda, że nie na teologię”. Nie zapomnę słów, które w dniu 16 października 1978... wypowiedział do mnie Prymas Tysiąclecia w momencie, gdy zbliżała się decyzja konklawe: „Jeśli wybiorą, proszę nie odmawiać”. Bardzo mi wówczas pomógł. Mogłem odpowiedzieć na pytanie zadane mi po wyborze: „przyjmuję”.

Pierwsza autobiograficzna opowieść ukazująca skrywany przez pół wieku dramat gwałtów Armii Czerwonej na polskich kobietach. Młoda dziewczyna, wbrew naciskom najbliższej rodziny i sugestiom lokalnej społeczności nie decyduje się na aborcję. Przez pół wieku nikomu nie opowiada o swoich powikłanych losach, dopiero u schyłku życia, będąc chora na raka, postanawia wyznać wszystko ukochanej wnuczce.

W 71 lat po zdobyciu szczytu, bohaterowie z naszych stron doczekali się publikacji wspomnieniowej. Bo to pierwsza publikacja opisująca losy żołnierzy generała Władysława Andersa, pochodzących z terenu powiatu stalowowolskiego. 18 maja 1944 r. też był czwartek. Po tygodniu od rozpoczęcia polskiego natarcia w masywie Monte Cassino, o godz. 10.20 nad ruinami klasztoru zawisła biało-czerwona flaga. Żołnierze gen. Andersa, armia oskarżana przez Sowietów o unikanie walki, a przez Niemców nazywana ironicznie „turystami Sikorskiego”, ta właśnie armia w swoim bojowym chrzcie dokonała tego, czego w trzech wcześniejszych bitwach o Monte Cassino nie udało się żołnierzom pięciu innych narodowości: od stycznia 1944 r. bili się tu Amerykanie, Francuzi, Brytyjczycy, Nowozelandczycy, Hindusi. Walczyły także jednostki kanadyjskie i włoscy ochotnicy. To jednak dopiero Polacy, żołnierze-tułacze wyprowadzeni z nieludzkiej sowieckiej ziemi przez gen. Andersa, zdobyli tę niezdobytą, jak się wydawało, wyniosłą fortecę, nazywaną nawet na Zachodzie „górskim Stalingradem” - mówił podczas spotkania redaktor Chudy. I przypominał, że niełatwe były powojenne losy bohaterów, gdy znaleźli się na celowniku „władzy ludowej”. Spadały na nich różne szykany i represje, traktowano ich jako podejrzany politycznie „element od Andersa”. W swojej książce chciałem przybliżyć ich losy i, jak to napisałem we wstępie, „ocalić dla lokalnej pamięci”, bo o wielu z nich pamięta już tylko najbliższa rodzina. Bardzo dziękuję więc tym rodzinom, i tym wszystkim, którzy okazali mi pomoc przy zbieraniu materiałów do tej książki. Dziękuję za zaufanie, bo często powierzali mi Państwo ostatnie pamiątki po tych żołnierzach: zdjęcia, dokumenty, odznaczenia, dzielili się osobistymi wspomnieniami. Dziękuję także wszystkim samorządom, firmom i osobom prywatnym, które wydanie tej książki wsparli materialnie. Nie będzie chyba przesadą, gdy powiem, że „w dobrej sprawie wystąpiliście” - przekonywał autor książki.

Utworzone w 1921 r. województwo wołyńskie miało być Ziemią Obiecaną dla osiedlających się tam Polaków, w tym dla legionistów Józefa Piłsudskiego i bohaterów wojny polsko-bolszewickiej. II wojna światowa wymazała ten obszar z mapy Polski, a Rodacy z Wołynia przeszli przez piekło okupacji sowieckiej, niemieckiej i ukraińskich rzezi. Książka jest zbiorem osobistych relacji Polaków, którzy doświadczyli na Wołyniu gehenny trzech wrogów, podjęli z nimi walkę, a po wygranej wojnie musieli opuścić swoje domy, osiedlić się w Ojczyźnie o nowych granicach i znosić prześladowania ludowej władzy.

Trzeba w życiu zdobyć skarb czterdziestu rozbójników, lampę Aladyna, wybrać kilka gwiazd na niebie, by je zaadoptować, wsiąść do wymarzonej fury, ubrać wypasioną skórę i dostać na urodziny najdroższą komórę np. z serii Vertu, by zrozumieć, że fura, skóra i komóra z najgorętszej nawet półki nie są nic warte". - pisze Ewa Minge w swojej autobiografii „Życie to bajka”. Ewa Minge jest najbardziej znaną na świecie polską projektantką mody. Jej kolekcje były prezentowane na pokazach w Nowym Jorku, Mediolanie, Paryżu, Rzymie, Montrealu, Moskwie, Barcelonie, Berlinie, Wiedniu czy Dubaju. Od 20 lat prowadzi dom mody Eva Minge, zajmuje się też architekturą, wzornictwem przemysłowym i tworzeniem akcesoriów takich jak okulary, obuwie, biżuteria. W książce opowiada o tym, jak dążyła do sukcesu. Ma nadzieję, że jej historia będzie inspiracją, że doda sił tym, którzy wątpią w siebie. Książka pozwala zobaczyć z bliska kobietę, która odniosła sukces, matkę, przyjaciółkę, córkę. Autorka opowiada o swoim rozstaniu z mężem, o tym jak patrzy na salonowe życie, o tym, czym jest dla niej sztuka i moda. "Urodziłam się, by stworzyć świat z mojej wyobraźni, świat, jak z bajki, kolorowy, piękny, czarodziejski... dobry" - pisze. [www.empik.com, 2015]